Week 1
Blijf op de hoogte en volg Julia
17 Mei 2015 | Frankrijk, Paris 18 Buttes-Montmartre
Op mijn eerste dag in Parijs zag ik er uit alsof ik net de bergen uit kom lopen van een zesmaandse trek in Les Alps: hier en daar een vliegje of stuk eten in mijn haar, een walm achter me aan die het tegenovergestelde effect heeft van de "Axe" reclames en een lekker vet, bezweet bekkie. Ik besluit mijn tweede dag wat frisser te beginnen. Na een douche, nog een douche en ontbijt trek ik de stad in om een laatste dag toerist te zijn, vanaf morgen ben ik inwoner.
Onder Parijs loopt een labyrint van metro lijnen: een stelsel van paden die langs omwegen naar een stop leiden. Paris disagrees with you. Geen omwegen, je springt gewoon over de poortjes heen, je wacht tot iemand een poortje uitkomt zodat jij er tussen kunt springen en sterker nog, die wildvreemde zal het poortje voor je open houden, voilà. Af en toe is het net een Free Running parkour.
Het is een dwaaltuin voor daklozen van alle leeftijden, nationaliteiten en met alle soorten aanhang. Terwijl ik het hele schouwspel tot me neem loopt er een metro-bewoner voorbij met krullende haren, bruine ogen en een lange neus. Ze ziet eruit alsof ze al dagen niet meer heeft gegeten, verwaarloosd. Er vlak achter loopt haar baasje met het exacte uiterlijk van haar hond. De metro komt aan en ik stap in en zodra ik me omdraai zie ik de vrouw haar kartonnen huisje ingaan terwijl ik weg rij. Voor de meeste is de metro een stelsel van paden die naar een doel leiden, voor sommige is het thuis. Voor mij blijkt, is het een labyrint met heel veel omwegen. Ik kan nu zeggen dat ik zo'n beetje elke metro lijn, maakt niet uit welke richting, ken dankzij het feit dat ik een goed aantal keren de verkeerde metro ben ingestapt. Soms omdat er zo veel lijnen zijn die allemaal over- en onder elkaar kruisen, en soms omdat in de metro je ogen verdwaald raken in het differentiërende publiek.
Na dat leuke dagje verdwaald raken sta ik de volgende dag om 7 uur op om mijn eerste Franse les te starten. Gelukkig pak ik dankzij het oefenen in een keer de goede metro en sta ik een half uur later op de goede locatie. Ik wordt verwelkomt in het Frans en na een orale en schriftelijke test wordt ik in een klas geplaatst van 14 man. Het eerste uur voelt als of ze het verhaal vertelt van die eekhoorn die wegvloog op een zeekomkommer en de cactus kreeg de wijn van de elektronische magneet bewaker en toen ontplofte de zon. Juist, ik snapte er vrij weinig van. Later bleek dat de eekhoorn vleugels had en de zeekomkommer had "magisch poeder" dus toen begon het kwartje steeds meer te vliegen. Het Chinees wat de docent de hele ochtend al sprak werd Frans en tegen het einde van de les had ik zelfs een antwoord goed. Joechei.
De dagen erna ging het steeds beter en kon ik de lessen ook daadwerkelijk volgen. Wanneer ik thuis kom probeer ik nog Frans te spreken wat sommige dagen slaagt en andere dagen niet. In een dag spreek ik Engels, Nederlands en Frans dus je kan wel begrijpen hoe m'n hersenen ontploffen als ik in het Frans praat, een mailtje stuur in het Nederlands en een whatsappje ontvang in het Engels. Ik hoor m'n moeder en zus nu achter de computer "gewoon alleen maar Frans spreken!". Jaja, dat komt nog. Wel luister ik veel Franse muziek, films en ik volg mijn eerste reality shows in het Frans "Les Anges" en "Les Marseillais" programma's die een beetje tussen "Jersey Shore" en "The Real World" zitten. Ben je niet trots op me mamsie?
En nu is het tijd voor le petit déjeuner. Een lekker Frans baguetje met wat kaasjes en een glas rode wijn....grapje! rosé.
Onder Parijs loopt een labyrint van metro lijnen: een stelsel van paden die langs omwegen naar een stop leiden. Paris disagrees with you. Geen omwegen, je springt gewoon over de poortjes heen, je wacht tot iemand een poortje uitkomt zodat jij er tussen kunt springen en sterker nog, die wildvreemde zal het poortje voor je open houden, voilà. Af en toe is het net een Free Running parkour.
Het is een dwaaltuin voor daklozen van alle leeftijden, nationaliteiten en met alle soorten aanhang. Terwijl ik het hele schouwspel tot me neem loopt er een metro-bewoner voorbij met krullende haren, bruine ogen en een lange neus. Ze ziet eruit alsof ze al dagen niet meer heeft gegeten, verwaarloosd. Er vlak achter loopt haar baasje met het exacte uiterlijk van haar hond. De metro komt aan en ik stap in en zodra ik me omdraai zie ik de vrouw haar kartonnen huisje ingaan terwijl ik weg rij. Voor de meeste is de metro een stelsel van paden die naar een doel leiden, voor sommige is het thuis. Voor mij blijkt, is het een labyrint met heel veel omwegen. Ik kan nu zeggen dat ik zo'n beetje elke metro lijn, maakt niet uit welke richting, ken dankzij het feit dat ik een goed aantal keren de verkeerde metro ben ingestapt. Soms omdat er zo veel lijnen zijn die allemaal over- en onder elkaar kruisen, en soms omdat in de metro je ogen verdwaald raken in het differentiërende publiek.
Na dat leuke dagje verdwaald raken sta ik de volgende dag om 7 uur op om mijn eerste Franse les te starten. Gelukkig pak ik dankzij het oefenen in een keer de goede metro en sta ik een half uur later op de goede locatie. Ik wordt verwelkomt in het Frans en na een orale en schriftelijke test wordt ik in een klas geplaatst van 14 man. Het eerste uur voelt als of ze het verhaal vertelt van die eekhoorn die wegvloog op een zeekomkommer en de cactus kreeg de wijn van de elektronische magneet bewaker en toen ontplofte de zon. Juist, ik snapte er vrij weinig van. Later bleek dat de eekhoorn vleugels had en de zeekomkommer had "magisch poeder" dus toen begon het kwartje steeds meer te vliegen. Het Chinees wat de docent de hele ochtend al sprak werd Frans en tegen het einde van de les had ik zelfs een antwoord goed. Joechei.
De dagen erna ging het steeds beter en kon ik de lessen ook daadwerkelijk volgen. Wanneer ik thuis kom probeer ik nog Frans te spreken wat sommige dagen slaagt en andere dagen niet. In een dag spreek ik Engels, Nederlands en Frans dus je kan wel begrijpen hoe m'n hersenen ontploffen als ik in het Frans praat, een mailtje stuur in het Nederlands en een whatsappje ontvang in het Engels. Ik hoor m'n moeder en zus nu achter de computer "gewoon alleen maar Frans spreken!". Jaja, dat komt nog. Wel luister ik veel Franse muziek, films en ik volg mijn eerste reality shows in het Frans "Les Anges" en "Les Marseillais" programma's die een beetje tussen "Jersey Shore" en "The Real World" zitten. Ben je niet trots op me mamsie?
En nu is het tijd voor le petit déjeuner. Een lekker Frans baguetje met wat kaasjes en een glas rode wijn....grapje! rosé.
-
25 Mei 2015 - 17:35
Tamara:
Leuk en indrukwekkend tegelijk wat je daar allemaal meemaakt! Adieu mon amour, bizz.
P.s. Ook franse versie van Ex on the beach? 8-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley