Blog 4 - Week 3

In India is het niet meer mogelijk een visum te krijgen voor vrijwilligerswerk omdat de overheid zegt dat hun land geen hulp nodig heeft. Toch vind je als je "vrijwilligerswerk India" Googled pagina's vol beschrijvingen van organisaties die allerlei soorten projecten aanbieden. Nu mijn vrijwilligerswerk hier tot een eind loopt heb ik gemerkt dat de scholen hier inderdaad geen hulp nodig hebben. In ieder geval, niet van ons: de vrijwilliger met nauwelijks ervaring, die het uiterste uit zijn zoveel weekse reis wilt halen en daarom de scholen induikt. Het is niet dat ze ons niet nodig hebben omdat er een goed systeem is in de school, dat hebben ze niet, maar er is een systeem - en het werkt voor hun. Wel vinden de kinderen het heerlijk dat je er bent en rennen de nieuwsgierige Aagjes bij elke kans die ze krijgen achter je aan. "Madam madam madam!" roepen de kinderen op het schoolplein terwijl ze gretig proberen ook maar een kleine aanraking te hebben. Ik voel me soms net Mickey Mouse in Disney Land.

Wat de school wél echt nodig heeft is iemand die weet hoe je een school naar een beter systeem kan helpen. Het huidige schoolsysteem bestaat vooral uit het nablaten van de lerares en laten we eerlijk zijn: er lopen al genoeg geiten rond in India. Er zijn zo veel verschillen met Nederland dat ik het bijna niet kan opnoemen maar laat me wat voorbeelden noemen. In Nederland zijn er tafels en stoelen voor alle kinderen, de leraren hebben een opleiding gehad niet alleen voor hun vak maar ook voor de omgang met kinderen en we hebben alle nodige materialen. In India zit de helft van de klas op de grond, de leraren behandelen de kinderen zonder enige persoonlijke aandacht of affectie, de kinderen moeten het doen met afgedankte schriften en er wordt één boek gebruikt waarmee ze acht jaar doen. Éen boek. Acht jaar. Serieus?

Ook kunnen de leraren en leraressen op deze school bijna geen Engels. Ik snapte er niks van toen de lerares van de kleuterklas waar ik help me zei dat ze naar een dans feest ging en de klas uitliep voor ik een kans had te vragen wat ik moest doen en wanneer ze van plan was terug te komen. Mag ze dit überhaupt doen? De paniek schoot in mijn ogen toen ik de klas in keek en zag hoe alle kleuters zich meteen begonnen te verspreidden zonder enige intentie te luisteren naar de mevrouw die toch geen Tamil spreekt. De kids hebben oneindig veel energie wat me eerst verbaasde aangezien de meeste kinderen niet veel slapen doordat de slaapkamers met de hele familie worden gedeeld. Toen de kinderen hun Dora lunchtrommels tevoorschijn toverden en ik zag dat die gevuld waren met koekjes die blauw zagen van de suikers en kleurstoffen viel alles weer op z'n plaats. Gelukkig kwam de lerares na 5 minuten terug om aan te kondigen dat de jongens naar huis mochten en de meisjes zich moesten klaarmaken voor de wekelijkse dansles. Dansles? "Oohhh" glimlach ik. En na de dansles ga ik weer aan de slag met mijn dagelijkse schilderingen van het alfabet die ik hier op de muur maak.

Het moeilijkste aan mijn vrijwilligerswerk is om de behandeling van de kinderen te accepteren. Éen keer per week hebben we een bespreking met de vrijwilligers van Amaidi over hoe ons werk verloopt en wat we meemaken. Afgelopen week domineerde dit onderwerp de bespreking omdat de 5 meisjes die in Baby Sara's werken (een school vlakbij de mijne bedoeld voor gehandicapte kinderen) hadden meegemaakt hoe een jongetje op een plank werd gezet vlakbij het plafond waar hij niet af mocht terwijl zijn klasgenootjes hem al wijzend uitlachte en waar hij urenlang moest zitten terwijl de tranen aaneen lopend langs zijn wangen gutsten. Het roerde de zevenentwintig-jaar-oude meisjes tot tranen toe, en met dit verhaal kwamen ook andere meiden los met hun ervaring over de eerste klappen die ze hadden meegemaakt. Zelf heb ik nog niet het echte werk gezien, wel tikken, maar soms worden kinderen apart genomen en hoor je het geluid van een schoolboek die neerslaat op de rug van een leerling. Het is voor mij alleen te verdragen omdat ik weet dat het deel van de cultuur is, en in India is het cruciaal die te kunnen accepteren. Toch blijft het naar en onnodig. Het veroorzaakt dan ook de meest gekwetste blik die je kan indenken. In de lagere kastes van India ben je nooit écht een kind, niet zoals in Nederland, en sommige twaalfjarige leerlingen hebben meer meegemaakt dan de meeste vrijwilligers hier. Er is in India dan ook niet veel sprake van rechtvaardigheid.

De leraren slaan de kinderen niet vaak en niet hard als wij er bij zijn en daarom kan ik de Engelse uitspraak "Ignorance is Bliss" beamen want aan het eind van de dag als ik weer de Moped opstap heb ik toch weer het overvloeiende gevoel van geluk wat ik hier dagelijks meemaak. Ik voel de zon in mijn gezicht en de wind in mijn rug en vergeet daarmee al het verdriet dat India bevat. Ik kijk om me heen naar de strakblauwe lucht met reusachtige groene palmbomen die nog meer nadruk leggen op de felblauwe kleur van de lucht en ik kijk hoe de bomen heen en weer dansen. En dan dringt het ineens tot me door. Ik heb zó'n geluk gehad in mijn leven. Ik heb een super opleiding gehad en daarna een jaar vrij genomen van alles om te doen wat ik maar kan wensen. Ik ben naar een ander continent gevlógen - iets waar mensen eeuwen alleen maar van konden dromen - als een vogel. Ik zie hier dingen waar anderen over fantaseren en wat velen nooit zullen zien. Ik zie witte stranden, exotische dieren, proef de Indiase smaak (wat me herinnert, ik kook vanavond met een Indiase vrouw avondeten: COOL) en ben nu - dacht ik in dat moment - op weg naar een echte yoga klas (die ook echt heel fijn bleek te zijn). Wat een geluk dat ik hier mag zijn! Ik zet mijn zonnebril op, geniet nóg een stukje meer dan tevoren en laat de kriebels in mijn buik overnemen terwijl we wegbrommeren naar weer een nieuw avontuur.