Blog 6 - Week 6

Geduldig wachten Rohit (een kennis die aanbood me op de trein te zetten) en ik op de trein van Goa naar Kerala. Zelfs met het gezelschap ben ik schijt-zenuwachtig voor de tegemoetkomende 16 uur. Ik staar naar een paar duiven die wild om elkaar heen vliegen, en laat de zo bedoeld geruststellende woorden van Rohit langs me heen glijden terwijl ik zenuwachtig aan mijn tas frunnik. Rohit staat een paar keer op en loopt weg om te bellen, als dokter in India word hij elke 2 seconden ge-belt, ge-sms't, ge-emailed, ge-whatsapp't en noem maar op, en meteen ben ik meer op mijn hoede en trek ik mijn rugzakken veilig tegen me aan. Als hij weer terug komt kijkt hij me bezorgd aan omdat tot nu toe geen van zijn woorden me gerustgesteld hebben. Het enige dat nu door mijn hoofd spookt zijn de verhalen van verkrachtingen in India van de afgelopen weken. Aan de andere kant, ik heb al meerdere keren met de bus gereisd, hoe veel erger kan de trein nou zijn? Rohit volgt mijn blik en doet zijn laatste poging: ' weet je hoe het paringsritueel van duiven gaat? '. Uhhh.

Het ritueel gaat tussen circa 3 mannetjes en één vrouwtje. Eerst fladderen de mannetjes een beetje om het vrouwtje heen bij wijze van pronken. Dan komen ze om de beurt naar het vrouwtje toe met een opgeblazen borst waarna het vrouwtje weer haar ruimte word gegund ter afwachting op een reactie. Als het vrouwtje hem ziet als een aantrekkelijke partner zal ze dichter naar het mannetje toe bewegen en anders zal ze hem de rug toekeren en weglopen. Dan is het de beurt van het volgende mannetje. Terwijl Rohit verteld zie ik het ritueel voor me gebeuren. Het eerste mannetje word meteen afgewezen: het vrouwtje draait hem de rug toe en trippelt weg maar het mannetje volgt haar - voor langer dan haar bevalt want ze draait zich om, vliegt een stukje boven de grond, begint wild met haar vleugels te klappen en een hoog en schel geluid te maken. De andere mannetjes reageren er meteen op en geschrokken schiet de mannetjesduif weg. Ik besluit die zelfde tactiek toe te passen als iemand met mij probeert te paren in de trein. Vlieg op, enge mannetjes! En dan komt de trein aan, in Rohit zijn woorden op tijd, maar Rohit leeft volgens Indische begrippen en de trein is twee en een half uur te laat.

Het scheelde niet veel of ik was de trein niet in gegaan toen er 12 breed grijnzende Indische jongens om mijn bed heen zag zitten (ik zat in "Sleepers Compartment") maar Rohit ging snel naar de conducteur en regelde dat ik een plek kreeg bij een Indische medicijn studente en haar vader. Dit was allemaal een beetje last-minute dus ben ik letterlijk de trein in gesprongen, gelukkig voor mij gaan de deuren van de trein nooit dicht. Veel heb ik die nacht niet geslapen, in plaats daarvan lag ik met mijn handbagage onder mijn hoofd en mijn backpack tussen mijn benen muziekjes te luisteren. Toen het weer licht werd had ik nog 5 uur te gaan en kon ik nog even genieten van de Indiase dorpjes en stukjes jungle die langs kwamen. Toen ik op station Ernakulam uitstapte was ik heel opgelucht, trots en blij dat ik toch die trein ben ingestapt!

In Kerala ben ik van het historische stadje Cochin, naar de sprookjesachtige bergen met thee plantages en honderden jaren oude bomen van Munnar, naar de rustgevende wateren van Alleppey gegaan. In Cochin heb ik de eerste dag door de omgeving gestruind en heb ik onder andere het "Dutch Palace" gezien. De Nederlanders hebben hier tijdens De Gouden Eeuw veel invloed gehad dus dat was heel interessant om te zien. De volgende dag ben ik met mijn kamergenoten om 6 uur opgestaan om Olifanten te wassen in de rivier van een natuurreservaat anderhalf uur buiten Cochin. Het was heel bijzonder te zien hoe slim olifanten zijn, en hoe ze door de Indiërs rond worden geparadeerd zoals wij dat met honden doen. Nooit gedacht dat ik zou zien hoe een 3 meter olifant braaf gehoorzaamt als zijn verzorger "af Betsie" zegt. Na afloop namen mijn nieuwe vrienden de taxi terug naar Cochin, met de belofte in Alleppey weer af te spreken om samen de Backwaters te verkennen, en pakte ik een mesmeriserende taxirit naar Munnar door kronkelende bergpassen. Ik besloot de volgende ochtend weer om half 6 op te staan om een zes-uur trekking te doen door de bergen en de thee plantages, naar de op een na hoogste berg van Kerala (maar liefst 2500 meter) met uitzicht op de opkomende zon. Het was het mooiste wat ik ooit gezien heb, tot nu toe dan...