Blog 5 - Week 4

Lieve vrienden en familie!

Sorry voor het gebrek aan leesplezier afgelopen week, ik was ziek (voedselvergiftiging) en was dus even niet in de stemming om te schrijven. Ik hoop dat deze blog een beetje aan de verwachtingen voldoet!

Na een drukke week van organiseren is het zo ver en sta ik te wachten tot de busjes van Isai Ma(i)yam, Jolly Kids en Samugam weeshuis het veld oprijden. Als de busjes aankomen hangen er 70 verwachtingsvolle gezichtjes uit het raam. Eerder heb ik al wat voorbeelden gehoord over de geschiedenis van de bolle wangetjes die ik nu bekijk. Een meisje had meegemaakt hoe haar moeder gas over zichzelf, haar dochtertje en hun huis had heen gegooid en de boel in de fik had gezet. Het meisje heeft het huis uit kunnen vluchten maar niet zonder een blik achterom op haar moeder in vuur en vlam. Een jongen was op straat gevonden met een dronken moeder naast hem, gebroken door prostitutie. In het weeshuis waren er ook meisjes die zelf al aan prostitutie hadden gedaan en ook anderen hadden meegemaakt hoe hun moeder zichzelf had verbrand als laatste offer voor de goden. Ik voel ineens een zware druk om deze dag perfect te maken, misschien zelfs onvergetelijk. Zodra de bus stopt komen ze elkaar al ellebogend de bus uit struikelen. Ze moeten nog even wachten terwijl ik de vrijwilligers mee neem om ze uitleg te geven over hoe de dag zal verlopen. Savita en ik hebben een week de tijd gehad om het sport toernooi, gesponsord door United Cubs, te organiseren. Savita had de leiding over onze uitgiften en het printen van de certificaten ter participatie terwijl ik zorgde voor de materialen voor de sporten en voor het dagprogramma.

Gelukkig mogen we het een succes noemen! De kinderen leerden hoe Volleybal werkte, speelden hun eerste potje Slagbal en speelden hysterisch met een voetbal (echt voetballen zal ik het niet noemen). De wat oudere kinderen, leeftijdscategorie 10 – 12, hadden de sporten snel genoeg door, waar de jongeren kindjes van leeftijd 3 – 5 de dag doorkwamen met waterspellen, zakdoekje leggen en touwtje springen. Welke sport er gedaan werd en op wat voor een manier: dat maakte niks meer uit toen de spellen begonnen. De grootste lol van de dag was het water(ballonnen)gevecht, wat de kinderen nog nooit hadden gedaan door gebrek aan plek, tijd en geld, en het uitdelen van de certificaten voor hun participatie. Het zelfvertrouwen waar de kinderen mee wegliepen aan het eind van de dag zal ik nooit meer vergeten: gezicht vol met softijs, kletsnat en een certificaat in de hand. Dit was zonder twijfel de beste dag van mijn reis tot nu toe, misschien zelfs sowieso van mijn hele reis maar dat gaan we nog meemaken.

Hiernaast zal ik Pondicherri herinneren als de stad waar de sterren prachtig helder waren en aan hoe ik altijd als ik s'avonds achterop de scooter zat mijn hoofd in mijn nek legde om ze te bekijken. En hoe ik mijn haren waste door een enorme bak met koud water over me heen te gieten, heerlijk verfrissend na zo'n hete bezwete dag. Of hoe je altijd gerinkel in de straat hoorde door de belletjes van koeien en de sari's van vrouwen, je wist nooit welke van de twee er langs kwam tot dat ze in zicht waren. De heerlijke cold coffee met zelfgemaakt chocolade ijs er in of de verrukkelijke bananen Lassi van ons stam café. Veel goede herinneringen! Wat ik niet zal missen aan Pondi is het gebrek aan generators die voor elektriciteit zorgen als die uitvalt (wat ongeveer om de 3 uur gebeurt). Je hoopte dan maar dat je als het weer zover was je niet in een al te ongemakkelijke situatie zit zoals onder de douche met een hoofd vol shampoo of met je billen bloot, hangend boven de wc. Ook zal ik daar de "onervarenheid" van mannen in omgang met westerse vrouwen niet missen. Regelmatig ben ik achterna gejaagd of ik zin had in een lift en "kom op, je hoeft niet met ons allebei maar bed, ééntje is ook goed". Ten slotte zal ik de riksja-, taxi-, fiets-, paard en wagen-, of wat voor een chauffeur dan ook niet missen. Plekken die je niet kende, maar waar van de taxi chauffeur wist dat het gewoon hier de straat uit was misschien 5 minuten lopen, werd je met de grootste omwegen naar toe geleid. Ze namen je mee naar winkels en restaurants waar jij eigenlijk geen behoefte naar had, zodat zij een gratis shirt of maal krijgen voor hun kindertjes, dus ja vooruit ik ga wel even naar binnen en tegen de tijd dat je naar de klok keek realiseerde je dat de dag om was en je niks had gezien wat je wilde.

En dan nu: ahh Goa. De sfeer is relaxed, het is lekker modern en toeristisch dus je word op de traditionele manier lastig gevallen door mannen, het is een van de hoger opgeleide staten van India, en de riksja en taxi chauffeurs? Wijzen je gewoon even de weg, want zo ver lopen is het niet meer hoor mevrouw. Wel een beetje jammer: Indiërs zijn niet heel goed in schatten. Een kwartier, misschien 20 minuten kun je hier makkelijk vertalen naar een uur. Maar ach, de strandwandeling was mooi! Als ik af en toe een pauze neem om mijn voeten in de zee te dippen word er wel meteen de kans gegrepen met openingszinnen als: "sorry maar ik moest gewoon hierheen komen om met je te praten want.... wouw" terwijl hij me van top tot teen bekijkt. Mijn eerste neiging is om de zee in te sprinten en met mijn hoofd en al onder water te schuilen tot ie weer weg is, maar ik heb geen rietje bij me om door te kunnen ademen als ik onder water zit en daarbij, dit is zo veel beter is dan mijn ervaringen met bepaalde mannen in Pondi dus ach ja, zo ontmoet je nog iemand: ik ga het gesprek even aan. Behalve strandwandelingen bezoek ik hier verschillende stukken van Goa, bekijk ik de machtig mooie kerken en laat ik gewoon de rust van Goa over me heen trekken: niks moet, alles kan.