Blog 3 - Tweede Week

Hier zit ik in Pondicherri op een dakterras met als uitzicht de prachtig helderblauwe zee die mijn gedachten meetrekt naar de andere kant ervan, waar mijn familie is, en ik mis ze even: ik wou dat ze me hier konden zien. Maar niet te lang! Het is 30 graden met een briesje en ik zit hier met 2 nieuwe vrienden te smullen van de heerlijke kip kerrie met plaatselijke groentes. Puur genieten! Tegenover me aan de tafel word wild gediscussieerd over - ik weet niet, mijn gedachtes zijn afgedwaald naar het mooie uitzicht hier en ik vraag me af of mijn zus hier ook wat heeft gedronken toen zij Pondi bezocht.

Nadat we de rekening hebben betaald lopen we door Rue Petit Canal - die aan zijn naam komt doordat er een riooltje van een halve meter midden door de straat loopt, lekker kanaal is dat - door het romantische Franse gedeelte van Pondi. Er mogen hier ook geen auto's komen dus de rust neemt over terwijl ik kijk hoe er af en toe een fiets langs komt en ik de oud Franse huizen bewonder. Het is zo romantisch dat er nog net geen Franse muziek afspeelt in de straat, maar wel in mijn hoofd. Mijn gedachtes dwalen weer af, zoals dat hier vaak gebeurt omdat alles hier je aan het denken zet, als ik ineens gehijg achter me hoor, en dan naast me. Er loopt een zwerver naast me met een lange grijze baard, nauwelijks tanden in zijn mond en een brede grijns op zijn hoofd. Ik inspecteer hem verder in enkele seconden en zie dat hij een vies oud shirt aanheeft en - "O MY GOD!!!!!!!!" Sara en Josh kijken verschrikt om en vragen wat er is. "He was jerking off next to me!" Schreeuw ik terwijl we de zwerver snel door zien lopen met zijn lul nog uit zijn broek, zoals helaas veel mannen die je op straat tegenkomt dat hier doen: hun lul volgen. Veel mannen hier zijn op zijn zachtst uitgedrukt onrespectvol tegen vrouwen en zien hen alleen als seks object. Er zijn redelijk wat mannen ongetrouwd in India en die wil je als vrouw liever niet tegenkomen. Helaas zijn zij niet de enige mannen die onrespectvol zijn, ook getrouwde mannen. Het is naar en intimiderend om zo bekeken te worden. Hier sta ik dan geïntegreerd en al in mijn rok tot de enkels met een ruim en onflatterend shirt en toch voelt het als of ik spiernaakt midden in de straten van India sta.

Als alleenreizende vrouw in India is de Indiase vrouw je allerbeste vriend. Als jij je respectvol kleed- en gedraagt en je zo veel mogelijk aanpast aan hun waarden, dan zullen zij je overal doorheen helpen. Doordat veel mannen hun vrouw ondermijnen brengt dat de vrouwen alleen maar meer bij elkaar. Ook werken mannen veel en vaak wat hun vaker (ver) van huis brengt. Toen ik naar Pondi ging ben ik achterin de bus gaan zitten waar de vrouwen altijd zitten. Ik vroeg de vrouw naast me in de oranje met goud versierde sari hoe ik naar Pondi moest komen want het is echt niet alsof dat hier word aangegeven - op wat voor een manier dan ook, laat staan dat de bus stopt voor je: je moet er op en af springen. Ze zei dat ze het me zou vertellen als ik eruit moest. Na een leuk gesprek over onze achtergrond en de Indiase cultuur gaf ze aan dat ik de bus af moest. Toen ik er uit was wist ik weer niet waar ik heen moest dus ik vroeg het aan de eerste beste - vrouw - die ik zag. Ze sprak geen Engels maar gaf aan dat ik haar moest volgen. Na 10 minuten achter haar aan lopen gaf ze me over aan 3 jongere meisjes en vertelde dat ik naar Nerrhu street moest. De meisjes hielpen me er al giebelend naartoe en vroegen me waar ik precies heen wou. Toen ik vertelde dat ik naar het Gandhi beeld moest hielpen ze mij de richting vragen en vertelde dat de wandeling 15 minuten zou duren. 15 minuten later kwam ik ook aan en zag ik Sara en Josh klaar staan bij het grote metaalkleurige beeld van India's grote voorbeeld om samen te gaan lunchen.

De terugweg was minder fijn. Ik moest snel de bus inspringen en moest daardoor bij de voorkant de overvolle bus in, waar de mannen staan. Soms grijpen ze naar je, niet vaak gelukkig, en bijna alle mannen inspecteren je van top tot teen. Ik druk mijn lichaam langs de bezweten mannen naar achter met alle mannenogen in mijn rug (lees: kont) geprikt. Ik ga naast een oude plaatselijke vrouw zitten en als zij boos naar voren kijkt werpen alle mannen weer snel hun blik terug naar voren. Haar respecteren ze wel! Gelukkig zijn niet alle mannen neerbuigend, natuurlijk, want veel vrouwen hier weten me ook te vertellen dat ze heel gelukkig zijn in hun huwelijk. De Hindi vrouwen helpen me weer trouw bij de goeie stop uit te stappen.

Wanneer ik de bus uit stap voel ik me niet meer zo fijn als eerder die dag. Mijn dag was zo super geweest! Ik had zo genoten van de prachtige stad met zijn lichtgekleurde gebouwen en groene parken maar toch voelde ik steeds die ogen in mijn rug prikken (gelukkig alleen ogen: de zwerver had zijn piemel in mijn rug kunnen prikken, BAAHH!) en zie je op elke hoek van de straat getrouwde koppels of kinderen zonder huis die je dan geen geld mag geven want dan kom je nooit meer van ze af en stimuleer je ze te bedelen... stomme oneerlijke onzin. Zoiets breekt iedereen z'n hart, en bederft toch een deel van de lol die je hebt met je ogen uitkijken naar alle pracht en praal van de stad.

Wel ben ik blij te merken dat ik elke dag een stapje verder van mijn appartement durf. Voorzichtig, als een pasgeboren kitten oriënteer ik me steeds verder van mijn veilige plekje weg en af en toe maak ik dingen mee waardoor ik weer snel terug ren naar "huis" maar meestal is het de moeizame stappen door het hete zand dubbel en dwars waard. Ik hou integendeel tot pasgeboren kittens wel altijd mijn ogen wijd opengesperd! India is een land van vele indrukken, en je kan je niet te snel laten afschrikken want als je beter kijkt en je best doet zijn de mensen zo vriendelijk en is het zicht wonderbaarlijk en wil je je ogen nooit meer dicht doen. Ik ben er nog niet lang, en ik ga voorlopig ook nog niet weg! Kom maar op India mij schrik je niet zo snel af, ik haal er wel een les of vraag uit waarvan ik weet dat ik hem altijd beantwoord krijg van mijn medereizigers achter in de bus.