Blog 1 - Aankomst

Zo, even een elastiekje in mijn haar tegen de vochtige warmte (ja heus, zelfs om 4 uur s'nachts is het hier 25 graden) en mijn handen ontsmetten voor ik begin! Daar zit ik dan in de taxi terwijl de Indiase radio onsamenhangende klanken afspeelt op de achtergrond, starend naar mijn eerste beelden van 'Incredible India' (KJK EEN KOE OP DE WEG! HIHIHI). Ik bedenk me nu dat een klein flesje Deet in mijn handbagage geen overbodige luxe was geweest, de muggen vliegen nu al dreigend boven mijn hoofd. Waar is die sari of burka als je hem nodig hebt !? Nu snap ik waarom ze die dragen: gewoon een muggennet!

Na een lange vliegreis met een emotioneel begin eindigt het in een Bollywood einde (vertaling: dramatisch) : bij het in de rij staan voor paspoort controle (10 minuten het vliegtuig uit) komt er een ras echte Indiër naar me toe om te zeggen dat mijn jurkje in mijn legging zit, en dat iedereen mooi zicht heeft op mijn "vormen"... Gelukkig had ik een legging aan!! Waarop een charmante scène volgde waarbij ik er te laat achter kwam dat mijn tas al voorbij was gekomen op de rolband waarop ik wild - half op- half van de rolband af mijn tas achtervolgde wild gebarend of iemand in hemelsnaam mijn tas snel er af kon grijpen! Charming. Met backpacks en al vervolgens de taxi zoeken, wat ook niet met enige snelheid lukte. Nou goed, een introductie, een stukje lopen, en een euro voor de jongen die mijn tassen had gedragen (het was 3 minuten lopen maar afdingen heb ik nog niet geoefend) verder zat ik in de taxi klaar om te gaan. Toen ik de taxi chauffeur probeerde te vragen over de gemaakte afspraken bleek dat hij niet echt Engels kon en veel hand- en voetgebaren later bleek ook dat hij niks afwist van een afspraak om iemand op te halen die mij mijn kamer zou laten zien. Nou ja, op goede hoop mee dan maar?

Ook taxi rijden is een avontuurtje. Een slokje water nemen "kijk zonder handen!" en dan vol op de rem voor een auto die midden op de weg staat zonder bestuurder. Wat nou links en rechts aanhouden? Gewoon rijden! Wat nou autoweg? Weg! Koeien, fietsen, brommers, auto's en kijk uit! een voetganger. Gewoon toeteren en door. Het is alleen niet zo als in Nederland: het toeteren is niet omdat iemand asociaal rijd of uit vijandigheid maar eerder een waarschuwing dat er iemand aan komt, haast een begroeting die je door hoort echoën door de straat als volkslied. Ik begin alle verkeersregels die ik bij rijles zo vervelend vond (waar moet ik al die 1000 regels voor weten?!) ineens meer te appreciëren.

Eenmaal aangekomen is het 8 uur in de ochtend en val ik kapot neer op bed, en in slaap. Als ik wakker word om 2 uur heb ik geen flauw idee wat ik moet doen of waar ik heen moet en ik besluit naar het Amaidi kantoortje te gaan. Zij hebben geholpen met de voorbereidingen van mijn reis, misschien weten ze me ook wel te helpen met de rest. Na een korte opfrissing vind ik het kantoortje met gevaar voor eigen leven (de weg oversteken in India voelt ongeveer alsof je in een spel zit waar alle auto's je aan proberen te rijden, en: jij hebt geen toeter ter waarschuwing!) om de hoek van de hoofdweg 5 minuten lopen van mijn homestay. Eerst praat ik vriendelijk een tijdje met de eigenaren van het kantoor: Sentyl & Karin. Na een tijdje stelt Sentyl voor me de omgeving te laten zien. Ik vind het prachtig hier en de mensen zijn zo vriendelijk! Toch voel ik me eenzamer dan ooit als ik die avond weer thuis kom en naar bed ga. Alleen reizen heeft voordelen maar de eerste tijd is echt inkomen. Hoe mooi ik het hier ook vind, en hoe vriendelijk de mensen, het is zo anders en ver weg en zelfs in een groep kun je je alleen voelen.

Nou dit was dus mijn aankomst in India. Ik laat snel weten over mijn 2e indruk!

Liefs aan mijn thuis